۱. جست‌وجوی معنا در فضای عمومی
رمان در فضای یک پیاده‌روی شهری جریان دارد که به‌عنوان جایی برای گذر انسان‌ها از آن یاد می‌شود. این پیاده‌رو نه فقط مکانی فیزیکی، بلکه نماینده‌ی زندگی روزمره‌ای‌ست که در آن افراد، هر روز از کنار یکدیگر عبور می‌کنند بدون آنکه واقعاً با هم در ارتباط باشند. مستور در این فضا به جست‌وجوی معنا می‌پردازد؛ اینکه چگونه در دل روزمرگی‌ها و لحظات به‌ظاهر بی‌اهمیت، می‌توان عشق و معنای زندگی را جست.

۲. روایت از زبان یک ناظر
شخصیت اصلی داستان، ناظر بر اتفاقات پیاده‌رو است. او به‌طور ناخودآگاه وارد دنیای دیگران می‌شود و این امکان را پیدا می‌کند که در دل این فضا، داستان‌های مختلف را بشنود و ببیند. این ناظر، شاید خود درگیر زندگی روزمره نباشد، اما با مشاهده‌ی انسان‌ها، به جست‌وجو و درک بهتر دنیای پیرامونش می‌پردازد. این نگاه ناظرانه به‌نوعی هشداری است به خواننده که دنیای اطراف خود را بیشتر مشاهده کند.

۳. بحران‌های درونی شخصیت‌ها
مستور در این رمان به‌طور دقیق به بحران‌های درونی شخصیت‌ها پرداخته است. هر کدام از شخصیت‌ها با دنیای درونی پیچیده‌ای مواجه‌اند. آرزوها، ترس‌ها، و شکست‌های آن‌ها، در پس پیاده‌روی‌ها و ملاقات‌های کوتاه ظاهر می‌شوند. این بحران‌ها نه تنها در دل داستان بلکه در زندگی روزمره نیز دیده می‌شوند؛ انسان‌هایی که در دل آشفتگی‌های درونی خود به جست‌وجوی عشق و آرامش هستند.

۴. نگاه واقع‌گرایانه به روابط
در «عشق روی پیاده‌رو»، روابط انسانی به‌دور از کلیشه‌های رومانتیک و ایده‌آلیستی نمایش داده می‌شود. روابط در این رمان از جنس واقعیت‌اند؛ روابطی که پیچیده‌اند و ممکن است به نتیجه‌ای نرسند. مستور به‌جای آنکه عشق را به‌عنوان یک احساس قهرمانانه و پیروزمندانه نشان دهد، آن را به‌عنوان تجربه‌ای روزمره، پیچیده و گاهی ناتمام ترسیم می‌کند. این نگاه واقع‌گرایانه به روابط، از نقاط قوت رمان است.

۵. پیاده‌رو، نماد زندگی
پیاده‌رو در این رمان نه تنها به‌عنوان مکانی برای رفت‌وآمد، بلکه به‌عنوان نمادی از زندگی شهری و بی‌روح بودن آن به کار می‌رود. در این فضا، انسان‌ها به‌جای آنکه ارتباط واقعی با یکدیگر برقرار کنند، در تکاپوی خود غرق‌اند. در این پیاده‌روها، انسان‌ها از یکدیگر عبور می‌کنند، گویی هیچ‌کدام وجود دیگری را نمی‌بینند. این فضای سرد و بی‌احساس، بیانگر فضای مدرن و اجتماعی است که در آن فردیت انسان‌ها نادیده گرفته می‌شود.

۶. پایان ناتمام و دعوت به تفکر
پایان این داستان، همچنان پر از پرسش و کشمکش است. هیچ‌چیز در زندگی به‌طور قطعی مشخص نمی‌شود. این رمان از پایان‌بندی ناتمام و مبهمی برخوردار است که به خواننده اجازه می‌دهد تا در دنیای شخصیت‌ها، خودش را جست‌وجو کند. مستور در پایان داستان، پیامی از امید و شاید دلسردی به مخاطب می‌دهد؛ اینکه زندگی همیشه در حال جریان است و ممکن است هرگز تمام نشود.