۱. جاه‌طلبی در لباس ظاهرسازی
ژرژ دورو، نماد مردی است که از پایین‌ترین طبقات جامعه بالا می‌آید، نه با تلاش صادقانه، بلکه با فریب و اغوا. او فاقد دانش و تعهد حرفه‌ای‌ست، اما با تکیه بر ظاهر جذابش، در دل جامعه‌ی پاریسی نفوذ می‌کند. موپاسان از همان ابتدا چهره‌ای انتقادی از جامعه‌ی مدرن ترسیم می‌کند. در این جهان، موفقیت نه بر پایه‌ی لیاقت، بلکه بر مبنای روابط و تظاهر بنا شده است. ژرژ استاد بازی در این میدان است. ظاهر آراسته‌اش، چیزی را پنهان نمی‌کند؛ بلکه سلاحی است برای نفوذ.

۲. اخلاق قربانی جاه‌طلبی
ژرژ برای رسیدن به هدفش، مرزهای اخلاق را یکی‌یکی می‌شکند. او دروغ می‌گوید، خیانت می‌کند، فریب می‌دهد و حتی از مرگ دیگران سود می‌برد. موپاسان شخصیت او را به‌عنوان محصول زمانه‌ای فاسد ترسیم می‌کند. دنیای پاریس قرن نوزدهم، دنیایی است که در آن وجدان جایگاه ندارد. ژرژ به نمادی از بی‌اخلاقی بدل می‌شود؛ انسانی که هرچه بالاتر می‌رود، خالی‌تر و سردتر می‌شود. این داستان، تصویری هشداردهنده از سقوط اخلاق در جامعه‌ی مدرن است.

۳. عشق‌های دروغین
ژرژ رابطه‌های عاطفی‌اش را تنها برای سود شخصی دنبال می‌کند. عاشق نمی‌شود، بلکه تظاهر به عاشق‌بودن می‌کند. او به عشق به چشم نردبانی برای صعود نگاه می‌کند. موپاسان این رفتار را نشانه‌ای از فروپاشی ارزش‌های انسانی در عصر خود می‌داند. زنانی که به او دل می‌بندند، نه تنها از عشق، بلکه از استقلال خود نیز تهی می‌شوند. عشق در این رمان ابزاری است برای سوءاستفاده، نه تجربه‌ای روحی.

۴. رسانه، در خدمت دروغ
در رمان، ژرژ وارد مطبوعات می‌شود و خیلی زود درمی‌یابد که رسانه‌ها بیشتر به ابزار قدرت بدل شده‌اند. او با قلم، نه حقیقت، بلکه دروغ را ترویج می‌دهد. رسانه در این داستان، میدان جدیدی برای فریب است. موپاسان از این طریق رسانه‌ی آن دوره را به باد انتقاد می‌گیرد. روزنامه‌نگاری که باید روشن‌گر باشد، در خدمت سرمایه و سیاست است. و ژرژ باهوش‌تر از آن است که این فرصت را از دست بدهد.

۵. روابط طبقاتی و نقد جامعه‌ی بورژوازی
موپاسان به‌وضوح در نقد طبقه‌ی بورژوازی می‌نویسد؛ طبقاتی که به‌جای اصالت، تنها به ظاهر و پول اهمیت می‌دهند. ژرژ، که خود از طبقات پایین‌تر آمده، خیلی زود یاد می‌گیرد که چگونه با تقلید از ظواهر این طبقه، به درون آن نفوذ کند. درواقع، او آینه‌ای از همان بورژواهایی می‌شود که نقدشان می‌کند. این تضاد، طنز تلخی به رمان می‌دهد. بورژوازی، خودش خالق هیولایی مثل ژرژ است.