۱. جهانی بدون درد، بی‌نیاز از اندیشه
در سال ۲۵۴۰ میلادی، جامعه‌ای پدید آمده که در آن انسان‌ها در آزمایشگاه‌ها متولد می‌شوند و با شرطی‌سازی، به طبقات مختلف تقسیم می‌شوند. درد، بیماری، پیری، جنگ و فقر حذف شده‌اند، اما در عوض، آزادی فردی و احساسات عمیق هم از بین رفته‌اند. مردم با مصرف ماده‌ای به نام «سوما» همیشه شاد و سرمست‌اند. دولت مرکزی با کنترل تولید مثل و فرهنگ، ثبات اجتماعی را تضمین می‌کند. همه چیز در خدمت نظم است، حتی خوشبختی. اما در این میان، خلأیی عجیب در جان شخصیت‌ها موج می‌زند. گویی دنیایی قشنگ ساخته شده، اما بی‌روح و بی‌معنا.

۲. برنارد مارکس؛ ناهماهنگ در سرزمینی هماهنگ
برنارد، از طبقه‌ی آلفاها، برخلاف ظاهر ضعیف‌اش، ذهنی مستقل دارد. او با جامعه‌ای که احساسات و تفکر را سرکوب می‌کند، بیگانه است. در دل نظم ساختگی، دچار بحران هویت و تنهایی است. تمایل دارد عاشق شود، احساس کند، ولی سیستم، این نیازها را انکار می‌کند. نگاه انتقادی‌اش او را به حاشیه می‌راند، اما او همچنان در پی معناست. سفر او به منطقه‌ای وحشی، جایی خارج از دنیای ماشینی، آغاز تحول اوست. برنارد نماد انسان مدرن است: آگاه، اما ناتوان از رهایی.

۳. جان وحشی؛ زاده‌ی طبیعت، تبعیدی از حقیقت
جان، حاصل رابطه‌ای طبیعی و بزرگ‌شده در منطقه‌ی وحشی‌نشین‌هاست. او شکسپیر می‌خواند، عشق را می‌فهمد و درد را تجربه کرده. وقتی به دنیای قشنگ وارد می‌شود، احساس بیگانگی شدید می‌کند. او در جهانی که اندوه ممنوع است، خود را ناقض نظم می‌بیند. تقابل جان با جامعه‌ی تکنولوژیک، قلب رمان را شکل می‌دهد. او می‌خواهد انسان باشد، نه محصول؛ عاشق شود، نه مصرف‌کننده. اما سرانجام، دنیای بی‌احساس، تحمل انسانی واقعی را ندارد.

۴. عشق، جنایتِ ممنوعه
در جهانی که روابط جنسی آزاد و بی‌تعهد است، عشق مفهومی خطرناک به‌شمار می‌رود. برنارد و جان، هر دو دلبسته‌ی لِناینا کراون می‌شوند؛ زنی که خود در سیستم شرطی‌سازی شده‌است. اما لِناینا نه می‌تواند عاشق شود، نه رنج را بفهمد. عشق، در چنین دنیایی، انحرافی روانی تلقی می‌شود. این ستیز میان عشق و بی‌تفاوتی، یکی از درام‌های عاطفی رمان را می‌سازد. هاکسلی با این رابطه‌ها، نقدی عمیق به سطحی‌گرایی در جوامع مصرفی وارد می‌کند. عشقی که دیگر تاب نیاورده و به انزوا می‌انجامد.

۵. سوما؛ مسکن حقیقت
سوما، دارویی همه‌کاره است که اندوه، اضطراب و حتی اندیشه را خاموش می‌کند. همه با مصرف آن، خوشحال‌اند؛ اما خوشحالی‌ای ساختگی و فریبنده. این ماده، استعاره‌ای از رسانه، تبلیغات، یا حتی ایدئولوژی‌هایی‌ست که وجدان جمعی را خواب می‌کنند. در چنین شرایطی، مردم دیگر نیازی به حقیقت ندارند؛ زیرا درد آن را تاب نمی‌آورند. هاکسلی می‌پرسد: آیا شادی بی‌دردسر، از حقیقت تلخ باارزش‌تر است؟ سوما ابزاری‌ست برای کنترل؛ خوشبختیِ تحمیلی که آزادی را می‌بلعد. دنیای قشنگ، در واقع دنیای بی‌حقیقت است.

۶. پایان یک مقاومت
جان، پس از تلاش بی‌ثمر برای تغییر یا درک جامعه‌ی جدید، خود را به انزوا می‌کشاند. او در کلبه‌ای خارج از شهر، به ریاضت و تنهایی پناه می‌برد. مردم، همچون سرگرمی، او را تماشا می‌کنند؛ و این تماشا، تبدیل به خشونتی عمومی می‌شود. جان، در جدال با خود و دنیای اطراف، نهایتاً دست به خودکشی می‌زند. مرگ او، نماد نابودی انسانیت در برابر تمدنِ ماشینی است. رمان با تلخی تمام می‌شود، اما خواننده را به تأملی عمیق درباره‌ی ماهیت آزادی، انسان‌بودن و شادی وا‌می‌دارد. دنیای قشنگ نو، هشداری‌ست برای آینده‌ای که شاید از امروز هم نزدیک‌تر باشد.