مرثیه‌ای برای خودی که نبود
۱. از تنهایی تا تماشا
شخصیت‌های کتاب در حصار تنهایی‌های خویش پرسه می‌زنند.
تنهایی نه به‌مثابه نبود دیگران، بلکه نبودِ خویش.
آن‌ها سال‌هاست که خود را نمی‌بینند، خود را نمی‌خواهند.
مرشدزاده تنهایی را با جزئیاتش تصویر می‌کند؛ مثل فنجانی سرد یا لباسی چروک.
زن‌ها با سکوتشان حرف می‌زنند، با نگاه‌شان زندگی را فریاد می‌زنند.
تماشای زندگی از بیرون، راهی برای کنار آمدن است.
در این تماشا، حقیقت پنهان است.

۲. خاطراتی که خاک می‌خورند
خاطره در این کتاب، نقش محوری دارد.
خاطرات زنانی که گفته نشده‌اند، اما مانده‌اند.
زنانی که هر روز در ذهن خود، داستان‌هایی می‌سازند.
این خاطره‌ها خاک می‌خورند، ولی فراموش نمی‌شوند.
آن‌ها مثل کتابی بی‌جلد، دائم باز و بسته می‌شوند.
مرشدزاده با خاطرات زندگی می‌کند، نه با رویدادها.
و همین، به اثر او عمق می‌بخشد.

۳. زبانِ سکوت، صداهای درون
نثر مرشدزاده از جنس سکوت است؛ ولی سکوتی پر از صدا.
او از آنچه نگفته شده، معنایی تازه می‌سازد.
این صداهای درونی، با خواننده حرف می‌زنند.
گاهی زمزمه، گاهی فریاد، ولی همیشه صادق.
زبان، ابزار فریب نیست؛ بلکه آینه‌ای شفاف است.
هر واژه جرقه‌ای است از یک درد پنهان.
و این درد، اصل زندگی است.

۴. زنانی که نبودند، ولی ماندند
زن‌هایی که در روایت هستند، اما حضوری فیزیکی ندارند.
آن‌ها به شکل سایه، حضور دارند؛ چون ذهن را ترک نکرده‌اند.
شاید مادر، شاید دختر، شاید خودِ نویسنده.
مرشدزاده، با این تکنیک، هویت سیال زنانه را نشان می‌دهد.
زن، لزوماً شخص نیست؛ گاهی حالتی از بودن است.
و این بودن، از جسم فراتر می‌رود.
زن در این کتاب، تداوم حس است.

۵. زندگی مثل شعری ناتمام
زندگی در این کتاب، خطی نیست؛ مثل شعری بی‌قافیه است.
نه آغاز دارد، نه پایان؛ فقط تکرارهایی با رنگ متفاوت.
زن‌ها هر روز بیدار می‌شوند و همان اتفاق را، با احساسی تازه، تجربه می‌کنند.
مرشدزاده در جایی نمی‌گوید «زندگی خوب است» یا «بد»، فقط می‌گوید «هست».
و همین هستن، در اوج سادگی، معنا می‌آفریند.
کتاب به‌جای پاسخ، سؤالاتی شاعرانه می‌پراکند.
و این‌گونه، تو را شریک حسش می‌کند.

۶. نوشتن، راهی برای بازماندن
در نهایت، نوشتن است که همه چیز را نجات می‌دهد.
نویسنده با نوشتن زنده می‌ماند، نه با بودن.
مرشدزاده در سکوت، واژه می‌کارد و با کلمات نفس می‌کشد.
نوشتن برایش آینه‌ای‌ست تا خودش را ببیند.
هر صفحه، تکه‌ای از وجود اوست.
نوشتن، درد را مستند می‌کند و معنا می‌بخشد.
و خواننده، شاهد این تولد است.