۱. سفر نوه‌ها به جایی که زمان ایستاده
سه نوه با سه شخصیت متفاوت به دیدار مادربزرگ پیر خود می‌روند. آن‌ها وارد خانه‌ای می‌شوند که زمان در آن متوقف شده. هر یک با نگاه خاص خود گذشته را بازخوانی می‌کند. حضورشان خانه را بیدار نمی‌کند؛ بلکه خاطرات را زنده‌تر می‌سازد. انگار هر قدم، باری از تاریخ را فعال می‌کند. خانه برایشان تنها مکان اقامت نیست، بلکه محل کشف حقیقت‌های تلخ است. ورودشان، آغازی‌ست بر یک فروپاشی درون‌خانوادگی.

۲. فاطما؛ یادگار عصر رؤیاهای نافرجام
فاطما همسر دکتری بود که روزی سودای پیشرفت جامعه را داشت. حالا میان دیوارهای قدیمی و خاطرات پوسیده گیر کرده است. در ذهنش شوهرش هنوز حرف می‌زند، گرچه مرده است. او میان رنج، تنهایی و سکوت به نوعی تبعید درونی دچار شده. همه‌ی داستان در نگاه او شبیه رؤیایی تلخ می‌گذرد. او شاهد مرگ امیدهاست، بی‌آن‌که بتواند کاری بکند. خانه را بیشتر از آدم‌ها می‌شناسد، چون با آن یکی شده است.

۳. شکست تاریخ در شخصیت فاروک
فاروک، تاریخ‌پژوهی‌ست که گذشته را بی‌رحمانه زیر و رو می‌کند. در تلاش است گذشته را بفهمد، اما گذشته فقط آزارش می‌دهد. مدام در حال ورق زدن است، اما به جایی نمی‌رسد. مستی‌های مکرر، نشانه‌ی فروپاشی درونی‌ اوست. نه تاریخ امید می‌دهد، نه حال آرامش. فاروک گرفتار یک بن‌بست فکری‌ست. او روشنفکری‌ست که در سکوت فرو رفته است.

۴. نیلگون؛ شور زنانه‌ای که سرکوب می‌شود
نیلگون می‌خواهد خودش باشد و عقایدش را فریاد بزند. اما در خانه‌ی سکوت، صدای او را تاب نمی‌آورند. شور و شعورش در تقابل با خرافه و خشونت قرار می‌گیرد. حسن او را نه درک می‌کند و نه تحمل. پایان راهش خونین و هولناک است. نیلگون قربانی تضادها و نابرابری‌هاست. اما مرگش خاموش نمی‌شود؛ سطر به سطر رمان را روشن می‌کند.

۵. حسن؛ دشمنی که در دل خانه زاده شده
حسن نماد خشونت بی‌ریشه و ایمان کور است. او بازمانده‌ی فقر و بی‌توجهی اجتماعی‌ست. نمی‌خواهد بفهمد؛ فقط می‌خواهد نابود کند. ترور و قتل را وظیفه می‌داند، نه گناه. داستان حسن، تلخ و ترسناک است؛ چون واقعی‌ست. پاموک در او، نفرتی ساخته که از دل جامعه سر بر آورده. حسن نتیجه‌ی بی‌تفاوتی نهادها و فراموشی تربیت است.

۶. خانه‌ی خاموش؛ پژواک یک جامعه‌ی در آستانه‌ی انفجار
خانه، بازتاب تمام کشمکش‌ها و بحران‌های ترکیه‌ی معاصر است. سکوت خانه، به ظاهر آرام است، اما درونش غوغاست. هر شخصیت، یک سوی جامعه را نمایندگی می‌کند. از روشنفکری خسته گرفته تا خشونت مذهبی، از زنِ suppressed تا پیرزنِ فراموش‌شده. خانه مثل یک استعاره عمل می‌کند: ساکت اما پُر از تنش. داستان در درون خانه تمام می‌شود، اما تأثیرش بیرون گسترش می‌یابد.